Małgorzata Karolina Piekarska „LO-teria”, Nasza Księgarnia, Warszawa 2017
„Klasę pani Czajki" przeczytałem po raz pierwszy w podstawówce, a to dlatego, że była to wówczas jedna z niewielu książek na półce mojej siostry. Sięgnąłem z ciekawości i w tym przypadku bynajmniej nie był to pierwszy stopień do piekła. Losy gimnazjalistów pochłonęły mnie bez reszty, nie sądziłem, że można tak ciekawie pisać o życiu nastolatka. Próbowałem później w wielu miejscach znaleźć drugą część cyklu. Można sobie zatem wyobrazić moją niewysłowioną radość, gdy po latach bezowocnych poszukiwań dowiedziałem się, że Nasza Księgarnia wznawia „LO-terię”. 😃
Przyjaciele z gimnazjum rozpoczynają naukę w liceum. Ich życie nie jest już takie beztroskie. Czy miłość Maćka i Małgosi przetrwa kryzysy? Czy Wojtek całkowicie poświęci się swojej pasji? Czy Kamila okaże się prawdziwą przyjaciółką? Kim jest tajemnicza Klaudia, którą przypadkowo pozna Michał? Czy Kinga zrozumie, co jest dla niej najważniejsze? Kontynuacja bestsellerowej „Klasy pani Czajki” napisana wartkim, współczesnym językiem. Powieść o szkolnej codzienności, miłosnych wyborach, intrygach, przyjaźniach wystawianych na próbę, walce z kompleksami i odrzuceniem.
 |
| Źródło |
Małgorzata Karolina Piekarska w swoich książkach używa języka nie wyszukanego, ale komunikatywnego, niosącego ze sobą lekkość odbioru. To największa zaleta tej książki; gdy już się wsiąknie w historię bohaterów, ciężko oderwać się od lektury choć na chwilę. Do tego przyczynia się także problematyka, która jest bardzo bliska współczesnej młodzieży. Intrygi i kłopoty miłosne opisane w „Klasie pani Czajki” w porównaniu z wydarzeniami z drugiego tomu wydają się po prostu błahe. Bliscy nam bohaterowie wchodząc w dorosłość, napotykają na swojej drodze coraz poważniejsze problemy. Książka niepozbawiona jest momentów, kiedy autorka sięgała po sytuacje ekstremalne, nie zawsze radząc sobie z utrzymaniem ich w ramach logiki.
„Przed życiem można uciekać, ale nie całą wieczność. Życie choć jest jak loteria, rządzi się takimi prawami, że kiedyś trzeba się z nim zmierzyć. Zwłaszcza gdy jest się już dorosłym. Chociaż z drugiej strony… czy oni wszyscy są dorośli? Czy skończenie liceum czyni człowieka dorosłym?”
Jeśli chodzi o konstrukcję, druga część cyklu nie różni się niczym szczególnym od pierwszej: powieść składa się z kilkudziesięciu krótszych opowiadań powiązanych ze sobą wieloma wątkami, a przeważnie każdy rozdział rozpoczyna się krótką, ale intrygującą zapowiedzią wydarzeń. Autorka powtarza kilka sprawdzonych sposobów, by zagrać na emocjach czytelnika. Za to jeśli chodzi o bohaterów, do starego grona znanych nam już postaci dołącza wiele nowych. Piekarska kreśli przekonujące portrety psychologiczne, a to przekłada się na autentyczność bohaterów, dzięki czemu nawiązuje się między nimi a czytelnikiem silna więź: odbiorca doskonale rozumie ich problemy, chciałby pomóc, ale przede wszystkim z ciekawością śledzi ich poczynania. To dlatego powieści Małgorzaty Karoliny Piekarskiej tak silnie zapisują się w sercu i pamięci.
Największą przywarą „LO-terii” jest niechlujność redakcyjna. Pomimo, że wznowienie drugiej części cyklu ukazuje się rok po pierwszej, nie wyzbyło się ono błędów ortograficznych (w postaci literówek), które występują nazbyt licznie. Ale te błędy nie robią takiego wrażenia w zderzeniu z błędnym zestawieniem stron od dwieście osiemdziesiątej ósmej do trzysta ósmej. Zostały one pomieszane, utrudniając czytelnikowi lekturę. Niemniej jednak uważam, że „LO-teria” to doskonała kontynuacja, utrzymująca poziom poprzedniczki. Małgorzata Karolina Piekarska znowu urzeka galerią oryginalnych postaci, wieloma fascynującymi wątkami, żywym i lekkim piórem, problematyką bliską młodemu odbiorcy, humorem. To wspaniała powieść o młodzieży, kierowana zarówno do czytelników młodszych i starszych – każdy znajdzie w niej coś dla siebie.
Oceniam: 8/10
Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu
